In Branco & Julia vinden de twee personages oude foto’s van een onbekende Française genaamd Yvette op de Portugese vlooienmarkt ‘de Feira’. De foto’s inspireren hen niet alleen tot een zoektocht naar de identiteit van Yvette, maar vooral tot een zoektocht naar betekenis en geluk in hun eigen leven. Hierdoor biedt de roman de lezer niet alleen een vlot geschreven verhaal met een interessant thema, maar ook een boodschap om over te na te denken. De personages en de schrijfstijl hebben mij zeker weten te boeien, maar helaas heeft de roman ondanks zijn boodschap geen blijvende indruk achtergelaten.
Wie is de vrouw op al die foto’s?
De roman bestaat uit twee delen: het eerste gedeelte in Portugal, waar Branco en Julia elkaar ontmoeten en strijden om de foto’s van Yvette, en het tweede gedeelte in Frankrijk, waar de twee samenwerken om meer over het leven van Yvette te achterhalen. Het eerste gedeelte boeide mij het meest. De twee personages worden door de roman heen telkens afgewisseld vanuit het ik-perspectief. Julia is de jonge, eigenwijse en pas afgestudeerde kunstenares van de kunstacademie die haar carrière probeert vorm te geven. Branco, ouder dan Julia en voorheen docent scheikunde, is handelaar in kunst en antiquiteiten. Beiden lijken tevreden met de status quo, maar als ze een schoenendoos vinden met oude foto’s van een onbekende vrouw op de Feira, begint hun leven te wankelen.
De twee strijden om de foto’s, wat een humoristische combinatie van spanning en conflict oplevert. De twee ontmoeten elkaar pas op de Feira, als Branco een schoenendoos met foto's weggrist bij een marktkraam terwijl Julia deze vol interesse bestudeert. Hierdoor blijft Julia verbouwereerd achter met slechts twee foto’s uit de collectie die zij tijdens het neuzen uit de doos had gevist. Toch weet zij met haar schilderijen van deze twee foto’s een galerijhouder te overtuigen haar een expositie aan te bieden. Hierdoor voelt zij zich genoodzaakt om in contact te komen met de betweterige einzelganger Branco voor de resterende foto’s voor haar serie schilderingen van Yvette.
Branco wil op zijn beurt de twee foto’s die Julia in bezit heeft. Met de foto’s hoopt hij een succesvolle schrijver te worden en zijn werk als handelaar in kunst en antiquiteiten, een handel ontstaan vanuit noodzaak, te ontvluchten. Waar Julia's beweegredenen nog duidelijk zijn, zij wil immers haar carriere als kuntenares een boost geven, is Branco's doel om een bestseller te schrijven niet meteen duidelijk. Hij lijkt te zoeken naar een betekenisvulle invulling van zijn leven en zoekt dit in de foto's van Yvette. Zijn belangstelling naar Yvette groeit, omdat hij in haar interessante leven een manier denkt te vinden om zijn leven waardevol te maken. Maar waar die innerlijke drang naar waardering en geluk nu precies vandaan komt, komt niet goed naar voren in de roman.
Veel vragen, weinig antwoorden.
Het tweede gedeelte van de roman waarin de twee tot samenwerking komen en de vele plaatsen in Frankrijk bezoeken om Yvette’s leven te reconstrueren, boeide mij dan ook het minst vanwege het gebrek aan een drijvende kracht achter hun handelingen. Ja, Julia hoopt door de reis een prachtige expositie bij elkaar te schilderen om haar carrière voort te stuwen en Branco hoopt een bestseller te schrijven. Maar de motivatie voelt zo oppervlakkig, ook omdat ik als lezer geen noodzaak voelde bij de personages om dit pad te volgen. Het was geen kwestie van: als ik dit niet doe, dan verlies ik een stukje van mezelf en dan blijf ik de rest van mijn leven ongelukkig. De personages leden niet. Er was weinig dramatiek. Ook kreeg ik als lezer nauwelijks echt inzicht in het leven van Yvette. Wie was zij nu werkelijk? Wat was haar verhaal? En wat voor effect heeft dit dan op de personages? Daar was de hele reis toch voor bedoeld?
Verwachtingen worden niet waargemaakt.
Dat hun reis hierin amper inzicht bood en hen hierin weinig vooruit hielp, vonden ook Branco en Julia. Dit voelde als een anticlimax en hoewel ik wel degelijk een mooie boodschap distilleerde uit hun avontuur en de schrijfstijl en personages mij zeker boeiden, heeft de roman geen blijvende indruk op mij achtergelaten. Het plot en de motivatie van de personages was daar niet krachtig genoeg voor. Er viel nauwelijks iets te verliezen met het floppen van hun zoektocht. Er stond niets wezenlijks op het spel. En dat wat ze er wel mee wonnen was een mooie bijkomstigheid waar ze niet naar zochten en waarvoor ze weinig persoonlijke obstakels moesten overwinnen. Ook zonder deze reis en dus zonder de ontmoeting, was het de personages in mijn opinie prima afgegaan in het leven. De roman had daar meer druk en urgentie op kunnen leggen zodat er een blijvende indruk bij mij was achtergebleven.